متولد سال ۱۳۳۳ در دزفول، بانویی جهادگر و طلبه‌ی بسیجی بود که در جوانی تمام همت خود را صرف مقابله با دشمن متجاوز کرد. او پس از اخذ دیپلم، تحصیلات حوزوی را آغاز نمود و با انرژی بی‌پایانش در کتابخانه‌ها فعال بود، در امور اجتماعی مشارکت می‌کرد و دوره‌های آموزشی مذهبی و رزمی را گذرانده بود. یک سال پیش از جنگ، حتی برای مبارزه با قاچاق مواد مخدر مسلح شد. شهناز مسئولیت‌پذیری بالایی داشت؛ چهل خواهر را برای آموزش دینی به قم برد و سپس برای تمرینات نظامی به شلمچه اعزام کرد، جایی که یکی از آنان را از غرق‌شدگی در شط نجات داد.
پیش از حمله عراق، با هشدار شهید احمدی درباره شناسایی نیروهای دشمن در خرمشهر، او در ایجاد پست‌های مرزی و برگزاری دوره‌های فشرده نظامی برای پنجاه خواهر در «حسینیه اصفهانی‌ها» نقش کلیدی ایفا کرد. با آغاز جنگ، شبانه‌روز در بیمارستان طالقانی خرمشهر از مجروحان پرستاری نمود. رزمندگانی چون برادر بیگی او را نماد شجاعت، تقوا و مردانگی می‌دانستند؛ بانویی که در شدیدترین درگیری‌ها با حجاب کامل مردانه می‌جنگید و در لحظات استراحت، بی‌وقفه برای رزمندگان غذا آماده می‌کرد.
سرانجام در هشتم مهرماه ۱۳۵۹ و در ۲۶ سالگی، هنگامی که برای رساندن غذا به سنگرهای مقابل «مکتب قرآن» (مقر همیشگی‌اش) می‌رفت، بر اثر اصابت گلوله‌ی دشمن به شهادت رسید و به آرزوی دیرینه‌اش جامه‌ی عمل پوشاند. یاد هر سه شهید این خانواده گرامی باد: شهناز و دو برادرش محمدحسین و ناصر که همگی در خاک پاک خرمشهر آرمیدند.
