این کودکان، از اوّلی که وارد می شوند در محیط تعلیم، یک نفوس سالم، ساده و بی آلایش و قابل قبول هر تربیتی و هر چیزی که به آن ها القا می شود هستند و این ها از اول که وارد کودکستان می شوند، اماناتی هستند الهی به دست آن هایی که در کودکستان آن ها را تعلیم می دهند و همین امانات از آن جا منتقل می شوند به جاهای دیگر و به دست معلّمین دیگر تا برسد به آن جایی که رشد کردند و بزرگ شدند و وارد شدند در مراتب عالیه و دانشگاه ها. اگر چنانچه این اطفال را از اول یک نحو تربیت بکنند که در آن، انحراف نباشد، تربیت های مناسب با انسان باشد، مناسب با فطرت پاک انسان ها باشد… و این ها بعد که تحویل به جامعه داده می شوند و مقدّرات جامعه قهراً به دست این ها سپرده می شود، بالمآل یک کشور را کشور نورانی، کشور انسانی [می کنند و] کشور [را] به فطرت الله تربیت می کنند
صحیفه امام: ج 14، ص 32 ـ 33
